Minorka

majorka_002
Minorka, najbardziej wysunięta na wschód wyspa archipelagu Balearów, oddalona 34 km od Majorki, jest mniejsza i spokojniejsza niż jej sąsiadka. Mierzy 50 km długości i 17 km szerokości. W głębi wyspy sosnowe lasy są przemieszane z łąkami, na których wypasa się 25 tys. krów. Łąki poprzecinane są siatką szlaków rowerowych. Północne wybrzeże jest skaliste, natomiast wzdłuż południowego brzegu, na którym mieści się większość miejscowości wypoczynkowych, leży wiele piaszczystych zatoczek.
Pozostałości talayotów i prehistorycznych osad to świadectwa życia istniejącego na wyspie od czasów epoki brązu. Trzy fale brytyjskiej okupacji w niedalekiej przeszłości pozostawiły ślady angielskiego stylu w architekturze oraz kwitnący przemysł produkcji dżinu. Nawet miejscowy dialekt zapożyczył kilka słów angielskich.

Dwa główne miasta to Mahon, stolica o warownych murach, osadzona w zagłębieniu imponującego naturalnego portu na wschodnim krańcu wyspy, oraz Ciutadella, dawna stolica, położona wysoko na falezie, na jej przeciwnym krańcu. Mahon jest ożywionym portem wieloma cechami brytyjskiej architektury, natomiast Ciutadella to wdzięczna arystokratyczna siedziba z labiryntem starych uliczek i kilkoma pięknymi kościołami. Duże miejscowości wypoczynkowe na Minorce, takie jak Cala en Porter i Arenal d’en Castell, oferują bary, butiki i restauracje. Łatwo od nich uciec ku takim miejscom jak Fornells czy Cap de Cavalleria, leżący zupełnie na północy występ lądu, schodzący pionowo do morza.

Minorka leży 34 km na północny wschód od Majorki i 225 km na południowy wschód od Barcelony. Jej szerokość ze wschodu na zachód wynosi 48 km, a z północy na południe waha się od 10 do 19 km. Linia brzegowa Minorki mierzy łącznie 200 km długości. Wyspa ma więcej plaż i zatoczek niż wszystkie pozostałe wyspy archipelagu. Najbardziej charakterystyczne cechy krajobrazu to calas, czyli zatoki, oraz barrancos, wąwozy.

Minorka dzieli się pod względem geograficznym na część północną, obejmującą dość żyzne tereny niskich wzgórz i doliny, znaną jako Tramuntana, oraz południową, którą tworzy głównie wapienny, jałowy płaskowyż Migjorn. W samym centrum wyspy znajduje się jego jedyne wzniesienie – wzgórze Mont Toro. W pogodny dziel1 z tego 358-metrowego szczytu widać południowy kraniec Majorki. Środkowa część wyspy miejscami przypomina Anglię: na szachownicy pół oddzielonych od siebie murkami z kamieni pasą się krowy. Minorkę przecina jedna główna droga: centralna szosa prowadząca z Mahón do Ciutadella, rozgałęziająca się ku brzegowi morza, w kierunku miejscowości wypoczynkowych.

Minorka, pozbawiona łańcucha gór, ma klimat bardziej typowy dla tego regionu. Charakteryzuje go gorące lato i mniej opadów, co powoduje, że region ten jest bardziej suchy, a zimą znacznie chłodniejszy niż Majorka.